အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္း ဒီမိုကေရစီမွ အ၀ါေရာင္စကတ္ ဒီမိုကေရစီသို႔

 
အခ်ိန္မရေရအတြက္ေၾကာင္း ျမန္မာလုိ႔တင္ပီးလုိက္ရပါေရ

တစ္ေခတ္ေတာ့ဆန္းလာေတာ့မည္ထင္သည္။ ဂ်ာနယ္ႀကီးမ်ားမွာေတာ့
 ဇာတ္လမ္းေတြ တတိယပိုင္းလို႔ေတာင္ တင္စားေနၾကပါသတ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ္
တို႔မွာေတာ့ က်ည္ေပြ႕ကို ထရံရက္သည္မ်ဳိး ဆြဲမရေစ့မရ၊ ဥကနင္း ပ့ဲကေပၚ
၊ ပ့ဲကနင္း ဥကေပၚ။ ဘယ္သူမွမသံုးသည့္ ေလွဆိုးတစ္စီးႏွင့္ ဘယ္သူမွမကူး
သည့္ ကမ္းမျမင္လမ္းျမင္ သမုဒၵရာႀကီးကို တက္ပဲက်ဳိးက်ဳိး ေလွပဲေမွာ
က္ေမွာက္ ကူးခတ္ရမည့္တာ၀န္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ယူလိုက္ၾကသည္။
 ဒီၾကားထဲဆဲသူကဆဲ၊ၾသဘာေပးသူကေပးႏွင့္ခရီးၾကမ္းႏွင္ရတာကပြက္လံုး
ညံေနတ့ဲၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ဟုယူဆမိသည္။


ေ႐ွ႕ကိုပဲအားျပဳေနေတာ့ ေနာက္မွာဘာေတြျဖစ္ခ့ဲသလဲဆိုတာကိုတခ်က္ျပန္
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဟာလြန္ခ့ဲတ့ဲႏွစ္ေပါင္း ၆၃-ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး သူမ်ား
တင္စားၾကသလိုမ်ဳိးတစ္လံုးတစ္ပါဒႏွင့္ အသံုးက်ေအာင္ေတာ့ ေျပာလိုက္
ခ်င္ေသးသည္။ မေျပာမသိ၊မတီးမျမည္ဆိုသလိုမ်ဳိး လက္သည္းဆိတ္ လက္မ
 မခံႏိုင္၊ စိတ္ထဲမွာက သမိုင္းဆရာႀကီးေတြ ေရးျပ၊ ေျပာျပလို႔ တစ္စြန္းတစ္စ
သိထားတာေလးကို အ႐ိုးစြဲေအာင္ သူမ်ားကိုလည္း ၾကြားလိုက္ခ်င္သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က ဒို႔တိုင္းရင္းသားေတြ၊ စည္ေတာ္
ပိုင္တ့ဲလူမ်ိးေတြက စည္ေတာ္ယြန္း၊ အိုးစည္ရွိသူေတြက အုိးစည္တီးၾက၊
 ဖားစည္ရွိသူေတြကလည္း အားက်မခံႀကိဳဆိုလုိက္ၾကတာ၊ လြတ္လပ္ေရးအ
တြက္ စည္း႐ံုးရန္လာသူမ်ားကလည္း ဇာတ္မင္းသမီး၀တ္သလိုမ်ဳိး ဟိုေဒ
သေရာက္ ဟို၀တ္စံု၊ ဒီေဒသေရာက္ ဒီ၀တ္စံု၊ ဟန္အမူအရာေကာင္းေကာ
င္းႏွင့္သ႐ုပ္ေဆာင္ျပ လုိက္ေတာ့ လက္ညွိဳးျဖတ္မည့္သူကလည္း ဒူးေထာက္၊ အရက္ကိုးေမာင္းေသာက္ထားသည့္ အမ်ဳိးသား၀ါဒီဆင္ေျပာင္ႀကီးမ်ား
လည္း အားလ်ားေမွာက္၊ ဒို႔အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကို ဘယ္သူမွ႐ိုက္ခ်ဳိးႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး၊ ဒို႔ကအမ်ဳိးသားေရးမွ အမ်ဳိးသားေရး၊ လံုး၀ေရမေရာဘူး။
အမ်ဳိးသားစစ္စစ္သစၥကပုရပုိဒ္လိအေတြးအေခၚေပါင္းတစ္ေထာင္ကို
 ေလ့လာထားသူမ်ားကလည္း ေ႐ႊျပည္ေအးတရားမွာ အသာေလး ေပ်ာ့ေခြ
သြားၾကေလသတည္း။

"ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာပါ။ ပညာတတ္ေတြဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ရခိုင္ေတြပဲရွိတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘာေတြမ်ား ကြာျခားေနလုိ႔လဲ။ အားလံုးအတူတူပဲမဟုတ္
လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လုပ္ေျပာတာကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ရိွတာကိုပံုအပ္ေလေတာ့
 ျပန္ေတာင္းတ့ဲအခါ ဓါးဆြဲတုတ္ဆြဲျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဘယ္လိုလဲ၊ ၀ါးႏုက ၀ါးရင့္ကိုပတ္
လို႔မရဘူးဆို၊ အပတ္ခံလိုက္ရတာက ဘိလပ္ျပန္၊ ဆံျဖဴသြားက်ဳိး၊ ၾကာအိုက်။ လာ
ပတ္သူက ႏုႏု႐ြ႐ြကေလး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံု စတိတ္ခ်ဳိးပိုင္း၊ ဘာမ
သိညာမသိ ဟီးလီးဟားလားႏွင့္ တစ္ခန္းရပ္သြားသည္။

ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခတ္

၁၉၄၈-ခုမွာ မ်က္ႏွာျဖဴေတြထြက္သြားေတာ့ အျဖဴမဟုတ္၊ အနက္မဟုတ္၊ အ၀ါေရာင္ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ဆက္လက္
ကျပရန္ ပြဲထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးက အ၀ါေရာင္ေခါင္းေပါင္းက
 ညာခ်၊တုိင္းရင္းသားမ်ားက လူ႐ႊင္ေတာ္ေနရာကေနၿပီး လိမ္သမွ်ခံ၊ ညာ
သမွ်က် မင္းသားပါးခ်သမွ် ႀကိတ္မွိတ္ခံခ့ဲရသည္က ၄၈-မွသည္ ၆၂-သို႔ထိ။
 ဒီကာလ အေတာအတြင္းမွာ အားလ်ားေမွာက္ခ့ဲၾကသူေတြထထိုင္
၊ ဒူးေထာက္သူေတြက မတ္တပ္ရပ္ေလေတာ့
မႀကံဳစဖူး၊ အျဖစ္ထူးလာသည့္ ေရာင္စံုသူပုန္ႏွင့္ ဗမာျပည္ ပြက္ပြက္
ဆူေလေတာ့သည္။ဖဆပလ အကြဲအၿပဲၾကားထဲမွာ အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကသည့္ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္း။ ေခါင္း႐ွဳပ္မခံ၊ သမိုင္းတရား
ခံမျဖစ္လိုသည့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဒီေလာက္ပူအိုက္သည့္ ရာသီမွာ ေတာင္႐ွည္ပု
ဆိုးႏွင့္ မေလွ်ာက္ကန္ေတာ့ဘူး။ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ပဲ သင့္ေတာ္ေတာ့မည္။ "မင္းပုဆိုး
ခၽြတ္ေတာ့"ဟု ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။

စစ္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္

လက္နက္ပုန္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ဘုရားတကာႀကီး၊ေက်ာင္းတကာႀကီး
 အနားယူသြားေတာ့ စားမည္၀ါးမည္ တကဲကဲႏွင့္ စစ္ဘီလူးႀကီးဗိုလ္ေန၀င္းက
 ၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဇာတ္ၾကမ္းျပဇာတ္ တစ္ခန္းကို နိဒါန္းပ်ဳိး
လာေလသည္။ ဗမာျပည္သူေတြက ဇာတ္ၾကမ္းကို ကျပခ်င္ၾကသည္။
 မၾကမ္းလို႔မျဖစ္ပါေတာ့။ ခ၀ဲၿခံ တိုက္ပဲြမ်ားမွ ရရွိလာသည့္ သင္ခန္းစာတပံုႀကီး။
 "ဓါးဓါးခ်င္း၊ လွံလွံခ်င္း" ႀကိမ္းလိုက္ၾကျပန္ေသးသည္။ "လိုခ်င္လွ်င္တိုက္ယူ
"ဆိုတာလည္း ပါလိုက္ျပန္ေသးသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ဗႏၶဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာတင္းလာ၍ တိုင္းေရးျပည္ေရး အင္ပါယာအေရးကို
 လွည့္ၾကည့္လုိက္ခ်ိန္မွာ အေျပာမျဖစ္ ေျပာရေတာ့သည္။ "ေဟ့ ေမာင္မင္း၊
 ျမန္မာ့ဦးေခါင္း အေနာက္သိူ႔ညႊတ္ရတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ထင္လဲ"။  ျပည္နယ္
လိုခ်င္သူေတြမ်ားကို ဆိုင္းဘုတ္ျပည္နယ္ႀကီး ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုဆိုင္း
ဘုတ္ႀကီးကို ႐ံုကာၿပီး ျပရေလေတာ့သည္။ ေအာက္ေျခတိုင္မ်ားက တစ္တိုင္
ၿပီးတစ္တိုင္ လဲသြားေသာ္လည္း ေခါင္မိုးႀကီးကမၿပိဳႏိုင္။ တုိင္းျပည္တြင္
 စားစရာမရွိ။ ဥကၠ႒ႀကီးက ေငြမ႐ွားေ႐ႊမ႐ွား၊ ကားမ်ားထားစရာမရွိသည့္ စ
နစ္ဆိုးေခတ္ဆိုး တစ္ခုက ၂၆ ႏွစ္ ၾကာလာသည့္အခါ ပ်က္ျခင္းမလွ ပ်က္စီးရ
သည္မွာဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။ လူလွဳိင္းႀကီးထဲမွာ သမဂၢေပါင္းမ်ားေပၚလာသည္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကား ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္လာသည္။ မျဖစ္သင့္။ မသိသူ
မ်ားကေတာ့ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ၾကသည္။ သိသူမ်ားက ဒီမိုကေရစီ အသံမၾကားခ်င္။
တင္ေနသည့္ သမိုင္းေၾကြး ဆပ္ကုန္မွာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးသည့္ ဗ်ာဗ်ာဆန္သီျခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ "ေနာက္တစ္ေခါက္လာျပန္ၿပီေဟ့"။ဒို႔ဗမာ
အေရးသံုးပါးျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးေခတ္

ျပည္သူကုိ အာဏာစဥ့္အိုးထဲဖိထည့္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ တစ္ေခတ္ဆန္းပါေတာ့သည္
။ "ၿငိမ္၊ ၀ပ္၊ ပိ၊ ျပား" ဘယ္က႐ွာထားသည့္ စကားလံုးမ်ားလဲမသိ။ နာမည္ႀကီးကိုက
 ေၾကာက္ခမန္း၊ လန္႔ခမန္း။ ေခတ္တစ္ေခတ္ေျပာင္းတိုင္း ျပည္သူသည္ အသာစံခ့ဲ
ရသည္ မရွိ။ တစ္ေခတ္တစ္ေခတ္ ဆိုးသထက္ဆိုးသည္ကုိ ခါးသီးစြာခံစားခ့ဲရသည္။ ၁၉၆၄-ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္သိမ္းစဥ္ကလည္း အမွဳိက္ပံုးသာ က်န္လိုက္သည္။
 ဤသည္ကားစနစ္ေၾကာင့္ဟုေျပာ၍ရသည္။ထိုအခ်ိန္အခါကကမာၻ႔ေရစီးေၾကာင္း
ကိုယ္တိုင္က ျပည္သူပိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေခတ္စားခ့ဲသည္။ ယခုေတာ့ ဤသို႔မ
ဟုတ္ပါ။ ထင္ရာႀကဲသည့္ ေခတ္ႀကီး။ မာရွယ္ေလာ ဆိုတာ စစ္ေျမျပင္မွာ ထုတ္တ့ဲ
အမိန္႔လို႔သာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ျပဳသမွ်ခံၾကရသည့္ အရပ္သားၾကားထဲမွာ
ခ်ခင္းလိုက္သည့္အခါ လိုင္စင္ရဓားျပေခတ္ႀကီးတစ္ခတ္ကား မဆလ လက္ထက္မွ
 က်န္လိုက္သည့္အမွဳိက္ပံုကို ၿပဲၿပဲကုန္ေအာင္ ႐ွာေဖြယူၾကျပန္ေတာ့သည္။
 ၁၉၈၈-ခုမွသည္ ၂၀၁၀-ခုႏွစ္သို႔ထိ နယ္စား၊ ပယ္စား၊ ဌာနစားမ်ားကို ျပန္
မေျပာေလနဲ႔။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ပိပိရိရိထိုင္၊ ျပားျပား၀ပ္ထား၊ ဒို႔တာ၀န္အေရးသံုးပါးျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းလာသည္။

ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး

အေျပာင္းအလဲမ်ား ျမန္ဆန္လြန္းသည္မို႔ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးတည္းျဖင့္ ၾကည့္၍မေနႏိုင္။
 ေျခသြက္လက္သြက္ႏွင့္ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးရေလာက္ေအာင္ အေျပးအလႊားကစားေန
ၾကသည္။ ဘယ္သူ႔လက္ထဲေရာက္မွာလဲ။ ဘယ္သူေတြသယ္လာမလဲ။ ေမးခြန္းေတြအ
မ်ားႀကီး၊ အေျဖကေတာ့ ႐ွင္းေနၿပီးသားပါ။ အ၀တ္အစားေျပာင္း၊ လူေျပာင္း၊ က
ကြက္ေျပာင္းေသာ္လည္း ဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပရမွာပါ။ မင္းသားထြက္ရမည့္ေန
ရာမွာ မင္းသားထြက္။ လူ႐ႊင္ေတာ္ထြက္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ လူ႐ႊင္ေတာ္အလွည့္ပါ။ လူၾကမ္းအလွည့္က်ျပန္ေတာ့လည္း အျမင္ကတ္ေအာင္ ၾကမ္းျပရမွာက ဒို႔ဇာတ္
သမားတာ၀န္ပါ။ ယခုေခတ္မွာက နီလို႔မရသည့္ေခတ္၊ စိမ္း၍မျဖစ္သည့္ေခတ္၊
 ေတာေတာင္မ်ားမွာေတာင္ အစိမ္းေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ပါၿပီ။ ပန္းႏုေရာင္စ
ကတ္ကုိ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဇာတ္ဆရာခိုင္းတာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရေတာ့မည္။
 ေစာေစာပိုင္းက ပ၇ိသတ္နည္းေတာ့ ဒီပြဲမွာမကေတာ့ပါဘူးတ့ဲ။ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးဆြဲၿပီး ဇာတ္႐ံုေ႐ွ႕ခ်ိန္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ တီးလံုးသံေလးက နားထဲစူးခ်၀င္
လာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေနမထိထိုင္မရ။ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ရေလသလား။ "ေၾကး၊ေရ၊ေလ၊ တပ္မေတာ္အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္" တီးလံုးမွာ ဇာတ္ေမွ်ာပါေတာ့သည္။

ဇာတ္ခံုေ႐ွ႕ခ်ိတ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေဘးနားမွာ တဟားဟားတ၀ါး၀ါးႏွင့္
 လက္ခုပ္သံ၊ ၾသဘာသံမစဲ တေဖြးေဖြးျဖစ္ေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးခမ်ား ဆိုင္းဘုတ္ေ႐ွ႕
မွာေနရမွာလား၊ သူမ်ားထုိင္သလို ေရာထိုင္ရမွာလား၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ပါ
ဘူးဟယ္ ကုလားလည္း လူပါပဲဆိုသလို ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းႏွင့္ ေနရာမရမွာစိုးလို႔ ပြဲခင္းထဲအတင္းတိုး၀င္ရေခ်ရဲ။ ဒီေတာ့ ပြဲခင္းႀကီးတစ္ခုလံုး ဆူညံလာသည္။
နဂိုၾကည့္ေနတ့ဲ ပရိသတ္ေတြက ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးႏွင့္ စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ေနၾကသည္။ တေသာေသာ၀င္လာသည့္ ပရိသတ္ႀကီးကေတာ့ "ေၾကး၊ေရ၊ေလ တပ္မေတာ္တြင္းက
 သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္"သီခ်င္းစာပိုဒ္ကိုသံၿပိဳင္ဆိုရင္းလက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြၾကားထဲမွာ
 ျမဴးေပ်ာ္ေနၾကတာၾကည့္ရင္း ဒို႔ဇာတ္ပြဲႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ ရင္တသသႏွင့္
 အံ့ၾသမဆံုး၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရရွာသည္။

ဖြတ္ထြက္မွေတာင္ပို႔မွန္းမသိေစခ်င္

ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းတယ္။ ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလာမလဲလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္ၾကတာ အ၀တ္အစားေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွ အံ့ၾသသြားရသည္။ မ်က္ေစ့အျမင္မွာ တစ္ခုခု အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္သြားတာေတာ့ ၀မ္းသာပါရဲ႕။ ခုကေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္းကေန
 ေယာပုဆိုး၊ ပင္နီတိုက္ပံုပဲေျပာင္းေသးတာ။ ေနာက္ဆို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ
 ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ရင္ဖံုးအက်ၤီနဲ႔ပဲျမင္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ထိုင္မသိမ္းထဘီႏွင့္
 ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္မ်ား ၀တ္ဆင္ေနၾကတ့ဲ ဖက္႐ွင္အက်ၤီေတြနဲ႔ပဲ ျမင္ၾကရမွာလား။
 အေျဖမသိ ပေဟဠိေတာ့မဟုတ္၊ ေျပးၾကည့္တာထက္ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ ျမင္
တယ္ဆိုပဲ။ "အလကားရတ့ဲႏြား သြားၿဖဲမၾကည့္နဲ႔"ဆိုပါလား။ ၿဖဲလို႔ေတာ့ၾကည့္ရမွာ။
သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါရင္ ထမင္းရည္႐ွာေကၽြးဖို႔ အခ်ိန္မ႐ွိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အ၀တ္
အစားပဲေျပာင္းေျပာင္း၊ လူပဲေျပာင္းေျပာင္း၊ အေဟာင္းကေတာ့ အေဟာင္းပါပဲ။
 ဒီလို ေဟာင္းႏြမ္းေနတ့ဲ ပစၥည္းထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားကလာတ့ဲ ဘယ္လိုပစၥည္းအသစ္
အဆန္းမ်ားႏွင့္ အစားထိုးပါေစ၊ အသစ္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။နဂို႐ွိေနတ့ဲ
 ပစၥည္းမွမေကာင္းေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒို႔လူေတြက ကုမၸဏီ နာမည္ကိုတန္
ဖိုးထားတယ္၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ ကုမၸဏီျဖစ္ေလေတာ့
 ဒီနာမည္ေလးနဲ႔ပဲ၊ ဒီတံဆိပ္ကေလးနဲ႔ပဲ အသံုးတည့္ႏိုင္တယ္။ ပိုစတာေတြ၊
 ေၾကာ္ျငာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြကလည္း လမ္းဆံုလမ္းၾကား၊ အိမ္သာနား
မက်န္ စိုက္ထူေလေတာ့ ကုမၸဏီေသးေသးေလး ဆိုင္းဘုတ္ကို စိုက္ထူထားသူ
 တစ္ခ်ဳိ႕ေတာင္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေနလားမသိ။ ျပဇာတ္ထဲက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္
 ေျပာသလို "မေၾကာက္ပါနဲ႔ မျမေအးရယ္၊ မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္တာပါ"လို႔ပဲ
 ေျပာလိုက္ပါရေစ။
 သနားစရာေကာင္းတာက ဒို႔ျပည္သူေတြပါ။ ဘုရားမွတ္လို႔ ကိုးကြယ္လိုက္ၾကတာ၊
 ဖြတ္ႀကီးထြက္သြားမွ "အေမေလး ေတာင္ပို႔ႀကီးပါလား" အျဖစ္မ်ဳိး တစ္ခါလည္းမ
ဟုတ္၊ အႀကိမ္ေပါင္းကမနည္းေတာ့ပါ။ တစ္ခါလာလည္းခံ၊ ေနာက္တစ္ခါလာလည္းခံ၊ အၿမဲတမ္းခံေနရေတာ့ ေနာင္တမရၾကသည့္အျပင္ ထုသားေပသားက်လာ၍လားမသိ။ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ကသာအေရးႀကီးပါတယ္ ဆိုပါလား။ ၾကည့္ေန၊ ေစာင့္ၾကည့္ေန၊ ျဖစ္လာမွာပါ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္လြတ္လုပ္ေရးေန႔၊
 ျပည္ေထာင္စုေန႔ႀကီးက စည္ကားစြာနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြား
ပါေလေတာ့သည္။

မပူၾကပါနဲ႔၊ ေခတ္စနစ္ႏွင့္အညီ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသည္လည္း ဆန္းသစ္လာေတာ့
မွာေသခ်ာပါသည္။ ဒီဆန္းသစ္မွဳကေတာ့ ဟိုတုန္းကလို အစိမ္းေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။"ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ" ဇာတ္လမ္းကို
 ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ၾကမ္းတမ္းတ့ဲဘ၀ကို ရင္ေကာ့မခံဘဲ တြန္းလွန္ပစ္ႏိုင္ေအာင္
 ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။

တိုးတက္ခိုင္
 တိုးတက္ေရးသတင္းလႊာ အတြဲ(၂)၊အမွတ္(၄)မွ-